Συμπληρώνονται φέτος 51 χρόνια από το πραξικόπημα εναντίον της Κυπριακής Δημοκρατίας, το οποίο έλαβε χώρα στην Κύπρο στις 15 Ιουλίου του 1974. Το πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου πραγματοποιήθηκε από την Εθνική Φρουρά της Κύπρου και μερίδα στελεχών της ΕΟΚΑ Β΄, κατ’ εντολή της Χούντας των Συνταγματαρχών. Στόχος των πραξικοπηματιών ήταν η ανατροπή του εκλεγμένου Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας Αρχιεπίσκοπου Μακαρίου Γ’ και η επίτευξη της ένωσης της Κύπρου με την Ελλάδα. Στην ουσία δηλαδή να τη μετατρέψουν από ανεξάρτητο δημοκρατικό κράτος σε αβύθιστο αεροπλανοφόρο των ΗΠΑ.
Οι διπλωματικές σχέσεις Ελλάδας-Κύπρου είχαν επιβαρυνθεί μετά το 1967 μιας και ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας Αρχιεπίσκοπος Μακάριος ήταν σε ανοιχτή σύγκρουση με τους Δικτάτορες της Ελλάδας και αντιμετωπιζόταν με καχυποψία από τις ΗΠΑ.
Οι πραξικοπηματίες, με την υποστήριξη των δυνάμεων της ΕΛΔΥΚ (Ελληνική Δύναμη Κύπρου) και της ένοπλης εθνικιστικής οργάνωσης ΕΟΚΑ Β’, κινήθηκαν εναντίον του προεδρικού μεγάρου στη Λευκωσία, στις 8:15 το πρωί της 15ης Ιουλίου.
Έτσι, στις 15 Ιουλίου 1974 εκδηλώθηκε το πραξικόπημα στην Κύπρο.
Ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος διέφυγε προς την Πάφο, Πρόεδρος της Δημοκρατίας της Κύπρου τοποθετήθηκε το ανδρείκελο Νίκος Σαμψών, ο οποίος στη συνέχεια ανακήρυξε την “Ελληνική Δημοκρατία της Κύπρου”.
Το πρόσχημα για την τουρκική εισβολή δόθηκε με τον καλύτερο τρόπο.
Το πραξικόπημα αυτό είχε για τον κυπριακό ελληνισμό, καταστροφικές συνέπειες. Η δικτατορία Ιωαννίδη είχε μόλις δώσει στην Τουρκία, εγγυήτρια δύναμη τότε της Κύπρου μαζί με την Αγγλία και την Ελλάδα, τη χρυσή αφορμή, να εισβάλει στην Κύπρο, δήθεν για να σώσει, τον κυπριακό λαό.
Ο Μακάριος μέσω Μάλτας και Λονδίνου έφτασε στη Νέα Υόρκη, στις 19 Ιουλίου πήρε μέρος στη σύσκεψη του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ όπου και κατήγγειλε τη χούντα των Αθηνών για εισβολή.
Πέντε μέρες αργότερα από το πραξικόπημα της χούντας και των Αμερικανών, στις 20 Ιουλίου, η Τουρκία εισέβαλε στρατιωτικά στην Κύπρο και ξεκίνησε η αιματηρή διχοτόμηση του νησιού.
Στις 23 Ιουλίου 1974, η στρατιωτική ηγεσία της χώρας αποφάσισε να παραδώσει την εξουσία στον Κωνσταντίνο Καραμανλή. Οι στρατιωτικοί ρίχνουν στον Ιωαννίδη όλο το βάρος των ευθυνών για την τραγωδία στην Κύπρο.
Σε λίγο ακολουθεί και η συνέχεια της πρώτης εισβολής. Στις 14 Αυγούστου, οι συνομιλίες της Γενεύης κατέρρευσαν και μόλις 1 ώρα μετά η Τουρκία ξεκίνησε δεύτερη επιχείρηση («Αττίλας ΙΙ»), κατά την οποία μέσα σε 3 ημέρες κατέλαβε το 36,2% του νησιού και εκτόπισε 150 χιλιάδες Ελληνοκύπριους (άλλες 20 χιλιάδες παρέμειναν εγκλωβισμένοι και εξαλήφθηκαν με την πάροδο του χρόνου), ενώ συνολικά σκοτώθηκαν περίπου 3 χιλιάδες ελληνόφωνοι Κύπριοι. Το νησί διχοτομήθηκε. Το βόρειο τμήμα του από τότε βρίσκεται στον έλεγχο της Τουρκίας που έχει γράψει στα παλαιότερα των υποδημάτων της τα μύρια όσα ψηφίσματα του ΟΗΕ.
Ο Ιούλιος του 1974 αποτελεί ιστορική τομή:
- Για την Κύπρο, όπου χαράχτηκε ένα βαθύ ρήγμα, όπου οι αγνοούμενοι, οι νεκροί, η προσφυγιά, η πράσινη ζώνη χωρίζουν το νησί στα δύο αλλά ανοίγουν και όλες τις δυνατότητες των ιμπεριαλιστικών κέντρων να τροφοδοτήσουν και να αξιοποιήσουν αυτή την εξέλιξη ώστε η Κύπρος να αποτελεί το αβύθιστο αεροπλανοφόρο του ΝΑΤΟ για τις εξορμήσεις του στη Μέση Ανατολή.
- Για την πλήρη χρεοκοπία και αποκάλυψη του υποκριτικού ΠΑΤΡΙΣ-ΘΡΗΣΚΕΙΑ-ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ της στρατιωτικής δικτατορίας η οποία χρεώθηκε στο ακέραιο την τραγωδία της Κύπρου. Επιπλέον, το φιάσκο της επιστράτευσης επιτάχυνε την κατάρρευση της Χούντας και αποκάλυψε πως ένα στρατιωτικό καθεστώς είχε καταφέρει να οδηγήσει σε διάλυση το στρατό!
- Για το ρόλο των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ που υποτίθεται ότι αποτελούσαν και αποτελούν τις προστάτιδες δυνάμεις, ενώ κατά τη διάρκεια των γεγονότων μετακινούσαν με απίστευτο κυνισμό τις μαριονέτες τους στην Αθήνα, την Άγκυρα και τη Λευκωσία.
- Για την περίοδο της – τόσο ενοχλητικής σήμερα – μεταπολίτευσης που ξεκίνησε στην Ελλάδα, με όλα τα χαρακτηριστικά της άνοιξης του εργατικού και του φοιτητικού κινήματος, της κατάκτησης πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, του ριζοσπαστισμού της δεκαετίας του ’70 και της άνθισης νέων ρευμάτων, στην πολιτική, στα γράμματα, στην τέχνη, στον πολιτισμό. Για τη μεταπολίτευση που μισό αιώνα μετά συνεχίζει να τρομάζει το πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο με τον ριζοσπαστισμό της και το ιδεολογικό, ηθικό, πολιτικό και αξιακό της φορτίο. Τότε που στις πορείες ακουγόταν ηχηρά το σύνθημα «Ελλάδα-Κύπρος-Παλαιστίνη Αμερικάνος δε θα μείνει».
Σήμερα, 50 χρόνια μετά, έχουμε πλήρη επίγνωση του αντιδραστικού ρόλου που έπαιξαν ΗΠΑ-ΝΑΤΟ στη Χούντα, στο Κυπριακό και παντού. Το σύνθημα «έξω οι Βάσεις», έξω για πάντα από το ΝΑΤΟ αποτέλεσε και αποτελεί και σήμερα, στην εποχή των πολέμων, σύνθημα ζωής κα θανάτου για τους λαούς.
Ιδιαίτερα στο σημερινό πλαίσιο των διεθνών ανταγωνισμών όπου αναπτύσσεται και ο ελληνοτουρκικός ανταγωνισμός. Η αλήθεια είναι ότι οι αστικές τάξεις Ελλάδας και Τουρκίας ανταγωνίζονται για τον ρόλο και τα συμφέροντά τους στην Ανατολική Μεσόγειο, «αξιοποιώντας» η κάθε μια το λεγόμενο «διεθνές δίκαιο» για λογαριασμό της και ψάχνοντας πλάτες στους «συμμάχους», για την Ελλάδα το ΝΑΤΟ-ΗΠΑ, ενώ και οι δυο λαοί βιώνουν την φτώχεια, πληρώνουν τα δισεκατομμύρια των εξοπλισμών, ζούνε τον εφιάλτη της πολεμικής απειλής και σύγκρουσης.
Οι λαοί δεν έχουν τίποτα να κερδίσουν από αυτόν τον ανταγωνισμό. Δεν έχουν τίποτα να κερδίσουν από τον πόλεμο. Καμιά αλλαγή συνόρων, καμία εμπλοκή σε στρατιωτικούς και πολεμικούς σχεδιασμούς, καμία εμπλοκή στα πολεμικά σχέδια ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-Ισραήλ. Κύπρος ενιαία, ανεξάρτητη. Λευτεριά στην Παλαιστίνη. Αλληλεγγύη στους λαούς που αγωνίζονται.
O πρόεδρος H Γ. Γραμματέας
Δημήτρης Μαριόλης Άντα Παραφόρου
