Το πολυνομοσχέδιο για την εκπαίδευση συνιστά μια βαθιά αντιδραστική τομή που φιλοδοξεί να αλλάξει ριζικά το τοπίο στην εκπαίδευση,
οικοδομώντας ένα αυταρχικό, ταξικό, εμπορευματοποιημένο σχολείο ανισοτήτων, προωθώντας την κατηγοριοποίηση των σχολείων μέσα από το νεοφιλελεύθερο μοντέλο της «σχολικής αυτονομίας με λογοδοσία» δηλαδή την ενοχοποίηση της εκπαιδευτικής κοινότητας για τα προβλήματα της εκπαίδευσης και του σχολείου και την επιβολή του φόβου και της υποταγής των εκπαιδευτικών στην αντιεκπαιδευτική πολιτική μέσα από ένα σκληρό πλαίσιο ατομικής αξιολόγησης: Αυτονομία της λειτουργίας της σχολικής μονάδας με στραγγαλισμό της παιδαγωγικής ελευθερίας των εκπαιδευτικών, με την απαλλαγή του κράτους από την υποχρέωση της χρηματοδότησης, της στελέχωσης, της επιμόρφωσης, κατηγοριοποίηση των μαθητών και των σχολείων, ασφυκτικό πλαίσιο ατομικής αξιολόγησης, ακόμα πιο κάθετη και ιεραρχική δομή διοίκησης, εργαστήρια δεξιοτήτων, διαχείριση του ήδη υπάρχοντος εκπαιδευτικού δυναμικού με σχέδιο μείωσης των προσλήψεων των αναπληρωτών/συμβασιούχων εκπαιδευτικών, κατακερματισμός του ενιαίου χαρακτήρα της γνώσης και του σχολικού προγράμματος με το πολλαπλό βιβλίο, διδακτικές μέθοδοι που ακυρώνουν τη ζωντανή διδασκαλία όπως η «ανεστραμμένη μάθηση», λειτουργία ΚΔΑΠ και υποβάθμιση του ολοήμερου σχολείου.
Αυτό είναι το πνεύμα του πολυνομοσχεδίου: Εξετάσεις παντού, γνώση πουθενά. Ατομικός ανταγωνισμός παντού, συνεργασία πουθενά. Φόβος και υποταγή παντού, δημοκρατία πουθενά. Επιχειρηματικότητα και επιχειρηματικά συμφέροντα παντού, δημόσιο δωρεάν σχολείο πουθενά.
Για πρώτη φορά, μετά το 1982, συνενώνεται στο πρόσωπο των αξιολογητών ο διοικητικός και ο παιδαγωγικός έλεγχος. Και μάλιστα με μια ιεραρχική πυραμίδα που ξεκινάει από το εσωτερικό του σχολείου με έναν διευθυντή-manager που αποφασίζει για όλα, με συμβούλους εκπαίδευσης, με επόπτες εκπαίδευσης με μέντορες, με περιφερειακούς επόπτες, με το ΙΕΠ και την ΑΔΙΠΔΕ. Όλοι αυτοί θα σηκώνουν τη δαμόκλειο σπάθη της τετράβαθμης κλίμακας πάνω από τα κεφάλια των εκπαιδευτικών. Μάλιστα ο Διευθυντής του σχολείου θα μπορεί να μπαίνει στην τάξη και να παρακολουθεί το μάθημα για να αξιολογήσει.
Τα δημοκρατικά θεσμικά όργανα απαξιώνονται πλήρως μπροστά στην παντοδυναμία ενός διευθυντή που θα καθορίζει ποιος θα είναι ο υποδιευθυντής, ποιος θα είναι ο συντονιστής των εκπαιδευτικών θεμάτων, ποιος θα είναι ο μέντορας, που αποφασίζει ποια προγράμματα θα κάνει το σχολείο, που μπορεί να κάνει γραπτή επίπληξη στον εκπαιδευτικό, που αποφασίζει ποια τεκμήρια θα ανεβάσει στον ηλεκτρονικό φάκελο ενός εκπαιδευτικού, που αποφασίζει εν τέλει πως θα λειτουργήσει το σχολείο.
Το σχολείο προβλέπεται να λειτουργεί με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια της αποτελεσματικότητας και της αποδοτικότητας, δηλαδή έχουμε μια πλήρη εμπορευματοποίηση του δημόσιου σχολείου.
Επανέρχονται οι εξετάσεις παντού. Με το άρθρο 97 θεσπίζεται η ελληνική PISA, δηλαδή, πανελλαδικές εξετάσεις στην Στ΄ Δημοτικού και στην Γ΄ Γυμνασίου. Οι εξετάσεις αυτές, υψηλών απαιτήσεων, θα είναι μεν ανώνυμες, αλλά θα δίνουν αποτελέσματα σε πανεθνικό επίπεδο, σε επίπεδο περιφέρειας και σε επίπεδο σχολείου, τροφοδοτώντας έτσι την ενοχοποίηση των εκπαιδευτικών, των μαθητών, των γονιών για την αποτυχία του σχολείου και απενοχοποιώντας τις κοινωνικές ανισότητες και τις πολιτικές που τις παράγουν.
Επιδιώκεται η λειτουργία του σχολείου να υποταχτεί στη διαμόρφωση όλου του εκπαιδευτικού περιβάλλοντος, των προγραμμάτων, των διδακτικών μεθόδων, γύρω από αυτές τις εξετάσεις, ώστε το σχολείο να πάει καλά σε αυτές τις εξετάσεις. Οι εξετάσεις αυτές σημαίνουν γνώση; Ή μήπως σημαίνουν τη διαμόρφωση ενός τεράστιου εμπορευματικού συστήματος φροντιστηρίων και ιδιαίτερων, παρόμοιου με αυτό που ήδη αναπτύσσεται για την εισαγωγή στα πρότυπα. Ή μήπως θα διαμορφώσουν την αντίληψη ότι γνώση και μάθημα είναι ό,τι έχει σχέση με τις εξετάσεις; Και τελικά τι είναι το σχολείο; Ποιος είναι ο ρόλος του; Να υπηρετεί ένα εξεταστικό σύστημα; Ποιος είναι ο ρόλος του νηπιαγωγείου και του δημοτικού σχολείου; Να εγχαράξει στα παιδιά μια χαμηλή προσδοκία για το μέλλον τους;
Αν συνδυάσει κανείς τα παραπάνω με το άρθρο 98 όπου προβλέπει υποχρεωτική ιστοσελίδα του σχολείου όπου πρέπει να αναγράφονται τα αποτελέσματα αξιολόγησης του σχολείου, αντιλαμβάνεται το ανταγωνιστικό πλαίσιο που επιχειρεί να διαμορφώσει η κυβέρνηση και το Υπουργείο Παιδείας.
Η ατομική αξιολόγηση αποτελεί το εργαλείο για να υποταχτεί το εκπαιδευτικό σώμα στα αντιεκπαιδευτικά μέτρα. Σε αντίθεση με όσα δηλώνει η Κεραμέως και τιμωρητική είναι και ποσοτικά μετρήσιμη. Και φυσικά, απολύτως αυθαίρετη και με ένα τέτοιο ασφυκτικό πλαίσιο που μπορεί να συγκριθεί μόνο με τον χουντικό νόμο Ν.Δ. 651/70.
Η εφαρμογή των σχεδιασμών, που προωθούνται από το εν λόγω νομοσχέδιο, αποτελούν κεντρικές επιλογές της ΕΕ και του ΟΟΣΑ για τα θέματα εκπαίδευσης, και βήματα υλοποίησής τους έχουν γίνει από όλες τις τελευταίες κυβερνήσεις. Αποτελούν μια βαθιά αντιεκπαιδευτική τομή, διαμορφώνουν ένα ακόμα πιο ταξικό, κατηγοριοποιημένο σχολείο και συνιστούν πλήγμα στα μορφωτικά δικαιώματα των μαθητών και στα εργασιακά των εκπαιδευτικών, όπως αποδεικνύεται περίτρανα από τα αποτελέσματα που έχει η εφαρμογή τέτοιων μεταρρυθμίσεων σε άλλες χώρες: διάλυση της δημόσιας εκπαίδευσης και κρίση στελέχωσης με εκπαιδευτικούς. Ξεκαθαρίζουμε ότι αυτό το νομοσχέδιο δεν αποτελεί βάση συζήτησης, δεν παίρνει βελτιώσεις και επιμέρους τροποποιήσεις αλλά απορρίπτεται συνολικά.
Συνεχίζουμε τις κινητοποιήσεις μας το αμέσως επόμενο διάστημα ενάντια στην ψήφιση του πολυνομοσχεδίου. Προετοιμάζουμε ένα αγωνιστικό πρόγραμμα σύγκρουσης και ανατροπής της αντιεκπαιδευτικής πολιτικής. Καλούμε στην αγωνιστική ενίσχυση και διεύρυνση του Συντονισμού Συλλόγων ΠΕ και ΕΛΜΕ, τόσο σε παναττικό, όσο και σε πανελλαδικό επίπεδο.
Καλούμε το Δ.Σ. της ΔΟΕ να κηρύξει απεργία-αποχή από κάθε αξιολογική διαδικασία που προβλέπει το νέο ν/σχ καθώς και να πάρει κάθε μέτρο ακύρωσής του στην πράξη.
O πρόεδρος H Γ. Γραμματέας
Δημήτρης Μαριόλης Σοφία Μπογιατζή
