Η Κυβέρνηση του Ν.Δ ψήφισε, με την έγκριση φυσικά της Ε.Ε και των Δανειστών, άλλον έναν αντιλαϊκό προϋπολογισμό. Όλες οι μνημονιακές κυβερνήσεις δέκα χρόνια τώρα ζητούν από τους εργαζόμενους να κάνουν πάλι θυσίες και υπομονή για τις καλύτερες μέρες που υπόσχονται και ποτέ δεν έρχονται.
- Βασικές προβλέψεις:
– Ο ρυθμός ανάκαμψης του ΑΕΠ προβλέπεται στο 2,8% (από 2% φέτος). Σε ονομαστικούς όρους, το ΑΕΠ για το 2020 εκτιμάται στα 197,315 δισ., από 190 δισ. φέτος.
– Τα πρωτογενή πλεονάσματα, ως αποτέλεσμα των αντιλαϊκών μέτρων και των ισοδύναμων – σε όρους ενισχυμένης εποπτείας – διαμορφώνονται στα 7,026 δισ. ευρώ ή στο 3,56% του ΑΕΠ, δηλαδή πάνω από το στόχο, δημιουργώντας τις προϋποθέσεις διαμόρφωσης «δημοσιονομικού χώρου» για τις παρεμβάσεις στήριξης των επιχειρηματικών ομίλων.
- Φοροελαφρύνσεις στο μεγάλο κεφάλαιο…
Ο ΓΚΠ προβλέπει: α) σημαντικές «αναπτυξιακές» φοροελαφρύνσεις για το μεγάλο κεφάλαιο ύψους 616 εκατ. € β) μείωση κατά 123 εκατομμύρια ευρώ, των ασφαλιστικών εισφορών των επιχειρηματικών ομίλων, και γ) διασφάλιση πάνω από 6 δισ. ευρώ από κρατικά και ευρωπαϊκά κονδύλια για τη στήριξη των επενδύσεων.
- Η κοροϊδία των «ισοδύναμων»…..
Η κυβέρνηση για να δικαιολογήσει τις παροχές και τις ελαφρύνσεις στο κεφάλαιο προπαγανδίζει τα κακόφημα «ισοδύναμα» προς τις λαϊκές οικογένειες. Στο ΓΚΠ προβλέπεται η μείωση του εισαγωγικού φορολογικού συντελεστή, από το 22% στο 9% για εισοδήματα μέχρι 10.000 ευρώ (από 1η Γενάρη 2020) με κόστος 281 εκ., ενώ προβάλλονται μέτρα όπως το επίδομα γέννησης (2.000 €) για τα παιδιά που θα γεννηθούν από το 2020, με «κόστος» 123 εκατ., τη μετάπτωση στον χαμηλό συντελεστή ΦΠΑ (13%) για βρεφικά είδη και κράνη ασφαλείας (12 εκατ.). Αυτά όμως είναι ψίχουλα. Η χώρα έχει χάσει ήδη 450.000 νέους επιστήμονες στο εξωτερικό και η υπογεννητικότητα αυξάνεται.
- Φοροληστεία σε βάρος του λαού….
Η αύξηση της μάζας των φορολογικών εσόδων από μισθούς, συντάξεις και άλλα λαϊκά εισοδήματα, καθώς και από τους έμμεσους φόρους και τα άλλα χαράτσια, που φορτώνονται στη λαϊκή κατανάλωση, συνθέτουν το ενισχυμένο πλέγμα της φοροληστείας και για την επόμενη χρονιά. Συγκεκριμένα:
— Τα ποσά φόρων θα απογειωθούν κατά περίπου 760 εκατ., από 51,4 δισ. φέτος, στα 52,16 δισ. το 2020.
— Μεταξύ άλλων, ο φόρος εισοδήματος φυσικών προσώπων θα φτάσει στα 11,415 δισ. (από 11,09 δισ. φέτος), αύξηση 325 εκατ. ευρώ.
— Ο ΦΠΑ που φορτώνεται στη λαϊκή κατανάλωση, στα 18,27 δισ. (από 17,8 δισ.), με αύξηση κατά 470 εκατ., και οι «ειδικοί φόροι κατανάλωσης» τα 7,2 δισ. με αύξηση 88 εκατ.
- Προβλέπεται επίσης οριζόντια αύξηση του ορίου πληρωμών με πλαστικό χρήμα στο 30% του ετήσιου εισοδήματος, προκειμένου να κατοχυρωθεί το αφορολόγητο όριο, μισθωτών – συνταξιούχων. Σήμερα ίσχυαν τρεις διαφορετικοί συντελεστές σε συνάρτηση με το ύψος του εισοδήματος (10% για εισόδημα έως 10.000 ευρώ, 15% για εισόδημα από 10.000 έως 30.000 ευρώ και 20% για εισόδημα πάνω από 30.000 ευρώ). Σε αυτό το πλαίσιο, το ακάλυπτο ποσό θα χαρατσώνεται με τον εισαγωγικό συντελεστή της φορολογικής κλίμακας (9%).
- Ετοιμάζεται τέλος «αναμόρφωση» και επέκταση των αντικειμενικών αξιών των ακινήτων, που αποτελούν τη βάση υπολογισμού για τον ΕΝΦΙΑ, καθώς και μια σειρά από ανατιμήσεις σε άλλους φόρους, όπως οι φόροι σε γονικές παροχές, κληρονομιές, μεταβιβάσεις, το Τέλος Ακίνητης Περιουσίας (ΤΑΠ) που πληρώνεται μαζί με τους λογαριασμούς της ΔΕΗ κ.ά. διόγκωση εσόδων ύψους 142 εκατ. ευρώ.
- Την ίδια στιγμή ο φόρος εισοδήματος σε «νομικά πρόσωπα»(κάθε είδους εταιρείες) υποχωρεί σε χαμηλότερα επίπεδα σε σύγκριση με το 2019. Συγκεκριμένα, θα διαμορφωθεί στα 4 δισ. (από 4,46 δισ. φέτος), μείωση 460 εκατ. (11,7%), και αυτό παρά την ανάκαμψη και την αναμενόμενη διόγκωση των επιχειρηματικών κερδών την επόμενη χρονιά. Σε αυτό το πλαίσιο, ο φόρος εισοδήματος, που αναλογεί στις κάθε είδους εταιρείες, αποτελεί μόλις το 7,6% της συνολικής μάζας των φόρων. Το υπόλοιπο ποσό, το 92,4% το πληρώνουν οι εργαζόμενοι.
- Η υποχρηματοδότηση της Παιδείας συνεχίζεται…
Σε ποσοστό του ΑΕΠ, ο Προϋπολογισμός ανέρχεται σε 2,82%, όπως φαίνεται στον Πίνακα. Ενώ δηλαδή ο Προϋπολογισμός είναι αυξημένος σε απόλυτο αριθμό (ποσό ευρώ), είναι κατά τι μειωμένος σε ποσοστό επί του ΑΕΠ:
Με τα χρήματα αυτά η Ελλάδα εδώ και χρόνια βρίσκεται καθηλωμένη στην τελευταία θέση από τις χώρες της Ε.Ε. Η υποχρηματοδότηση σημαίνει εκπαίδευση κακής ποιότητας με άθλια, κακοσυντηρημένα κτίρια και σχολεία σε βάρδια, κακοπληρωμένους εκπαιδευτικούς, μηδενικούς διορισμούς, ελαστική εργασία. ανύπαρκτη επιμόρφωση κλπ. Ενώ τα κονδύλια μειώνονται οι ανάγκες των παιδιών και των σχολείων αυξάνονται. Με αυτόν τον τρόπο η Δημόσια Εκπαίδευση εξωθείται στην ιδιωτικοποίηση και την αναζήτηση πόρων (χορηγοί, προγράμματα, εταιρείες ΣΔΙΤ κλπ). Οι γονείς για να καλύψουν τις μορφωτικές ανάγκες των παιδιών τους αναγκάζονται να βάζουν βαθιά το χέρι στην τσέπη….
- Η λιτότητα στους μισθούς συνεχίζεται….
Τα μνημονιακά χρόνια με τις περικοπές και τα χαράτσια οι εκπαιδευτικοί έχουμε χάσει το 40% του εισοδήματος μας. Έχουν κοπεί εντελώς τα δώρα, οι μισθοί έχουν παγώσει, τη διετία (2016-18) χάθηκαν οι ωριμάνσεις των Μ.Κ., μας επιβλήθηκαν οριζόντιες εισφορές, ενώ η ακρίβεια και οι αυξήσεις σε όλα τα βασικά είδη λαϊκής κατανάλωσης (τρόφιμα, καύσιμα κλπ) ήδη έχουν σαρώσει το εισόδημά μας. Η έκθεση του ΟΟΣΑ για την εκπαίδευση (2019), καταγράφει αυτό που οι Έλληνες εκπαιδευτικοί βιώνουμε ως μία σκληρή πραγματικότητα στην καθημερινή μας ζωή. Ότι είμαστε δηλαδή, από τους χειρότερα αμειβόμενους εκπαιδευτικούς μεταξύ των χωρών της Ε.Ε. και του ΟΟΣΑ. Στην 5η χειρότερη θέση μεταξύ των χωρών που καταγράφονται, ο Έλληνας εκπαιδευτικός αμείβεται με λίγο περισσότερο από το μισό (!) του μέσου όρου των χωρών του ΟΟΣΑ και της Ε.Ε. Ο μισθός του νεοδιοριζόμενου Έλληνα εκπαιδευτικού είναι λιγότερος από το μισό του Ισπανού συναδέλφου του.
- Μηδενικοί διορισμοί για την Γενική Παιδεία:
Το δημόσιο σχολεία ασφυκτιά στη μέγγενη των μνημονιακών πολιτικών που υλοποιούν όλες οι Κυβερνήσεις που υποτάχτηκαν στις εντολές του ΔΝΤ, του ΟΟΣΑ και της ΕΕ. Διανύουμε τον δέκατο χρόνο από την επιβολή των μνημονίων και το σπιράλ της υποβάθμισης του δημόσιου σχολείου γίνεται όλο και πιο ασφυκτικό: συγχωνεύσεις, πολυπληθή τμήματα, εκπαιδευτικό προσωπικό μετακινούμενο σε πολλά σχολεία, συνεχείς αλλαγές σε ταξικότερη κατεύθυνση στο περιεχόμενο σπουδών κλπ. Αυτή τη στιγμή υπάρχουν στην εκπαίδευση 37.000 αναπληρωτές εκπαιδευτικοί διαφόρων ειδικοτήτων. Η Υπουργός Παιδείας στη σχετική ομιλία της στη Βουλή στις 16/12/2019 μίλησε για 5.250 διορισμούς στη Γενική Αγωγή – πέραν των ήδη 4.500 διορισμών στην Ειδική. Υποστήριξε συγκεκριμένα: «….Και επειδή άλλοι εξαγγέλλουν και άλλοι πραγματικά υλοποιούν, τονίζω ότι ο προϋπολογισμός του 2020 περιλαμβάνει τους διορισμούς 4.500 μόνιμων εκπαιδευτικών, ΕΕΠ και ΕΒΠ στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια Ειδική Αγωγή και Εκπαίδευση, καθώς και τους διορισμούς 5.250 μόνιμων εκπαιδευτικών, υπό τη Μείζονα Κατηγορία 21 «Παροχές σε εργαζόμενους» (του Ειδικού Φορέα 1019-206-0000000 «Γενική Γραμματεία Πρωτοβάθμιας, Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης και Ειδικής Αγωγής»). Ωστόσο, στο κείμενο του προϋπολογισμού (Υπουργείο Οικονομικών, 2019, σ. 149) δεν αναφέρεται κάτι πιο συγκεκριμένο και δεν προβλέπεται ούτε 1 € για μόνιμους διορισμούς στη Γενική Παιδεία.
8. Παγώνουν τα κονδύλια για τις κοινωνικές υπηρεσίες και τον πολιτισμό…
Η άγρια λιτότητα χτυπάει τις κοινωνικές δαπάνες που συνθέτουν το περίφημο «κοινωνικό κράτος» δηλ τον Πολιτισμό, την Υγεία και την Ασφάλιση-συντάξεις. Οι δαπάνες αυτές μένουν για άλλη μια χρονιά «παγωμένες» πράγμα που σημαίνει υπολειτουργία και εξάρθρωση του «κοινωνικού κράτους». Η πολιτική αυτή εξωθεί και πριμοδοτεί την ιδιωτική ασφάλιση, υγεία, τα ιδιωτικά πολιτιστικά ιδρύματα και τους χορηγούς. Τα περισσότερα νοσοκομεία υπολειτουργούν χωρίς γιατρούς, νοσηλευτικό προσωπικό και τον απαραίτητο υγειονομικό εξοπλισμό. Τα χρόνια εργασίας έγιναν επί ΣΥΡΙΖΑ (νόμος Κατρούγκαλου) 40, το 2021 θα επαναϋπολογιστούν με βάση το προσδόκιμο όριο ζωής, ενώ οι συντάξεις μετατράπηκαν σε απλά επιδόματα φτώχειας και μιζέριας.
Ο προϋπολογισμός περιγράφει μια βαθιά ταξική πολιτική
Συνοψίζοντας αυτό που με βεβαιότητα μπορούμε να πούμε είναι, πως και ο φετινός προϋπολογισμός συνεχίζει την ταξική πολιτική των προηγούμενων κυβερνήσεων. Διευρύνει τη φτώχεια, βαθαίνει τις αντιθέσεις, εντείνει την ανισότητα στη διανομή των εισοδημάτων. Στην ίδια ρότα κινείται, μεταφέροντας με πιο άγριους τρόπους τα φορολογικά βάρη στους εργαζόμενους, συνεχίζοντας τη σκληρή πολιτική της μονόπλευρης λιτότητας σε μισθούς και συντάξεις, κλιμακώνοντας την υποχρηματοδότηση των κοινωνικών τομέων και υπονομεύοντας ακόμα περισσότερο το δημόσιο χαρακτήρα τους, προς όφελος των επιχειρηματικών συμφερόντων που λεηλατούν τους συγκεκριμένους χώρους.
Οι μαύρες μέρες σκληρής λιτότητας που υπόσχονται Κυβέρνηση και Ε.Ε. μέσω του προϋπολογισμού, συνοδεύονται από την ακρίβεια, τη λεηλασία του ευρώ, την επιταχυνόμενη επέκταση των ελαστικών μορφών εργασίας, την άρση της μονιμότητας και φυσικά το ξεπούλημα της δημόσιας κινητής και ακίνητης περιουσίας. Όπως φαίνεται από τον προϋπολογισμό, οι αποκρατικοποιήσεις – ιδιωτικοποιήσεις των τελευταίων κρατικών φιλέτων (ΔΕΗ, λιγνίτες, λιμάνια κλπ), μαζί με την παράδοση των δημοσίων έργων υποδομής στις ιδιωτικές κατασκευαστικές εταιρείες, είναι οι νέες παροχές προς το κεφάλαιο.
Δεν πάει άλλο! Αυτή η πολιτική πρέπει να ανατραπεί…
Αυτή την πολιτική δεν πρόκειται να σταματήσει πουθενά όσο δε συναντά σοβαρές αντιστάσεις από τη μεριά των εργαζομένων. Χρειαζόμαστε ένα μαχητικό ενωτικό κίνημα βάσης που να διεκδικεί το σύνολο των δικαιωμάτων μας και τη βελτίωση άμεσα της ζωής των εργαζομένων και τη νεολαίας μέσα από τη μείωση της εκμετάλλευσης του κεφαλαίου.
Απέναντι στην πολιτική της αιώνιας λιτότητας, της ανεργίας, της καταστολής και στους προϋπολογισμούς της φτώχεια, εμείς πρέπει να αντιτάξουμε την πρόταση της άμεσης αντίστασης και συλλογικής δράσης, με τις μορφές του ενιαίου ανυποχώρητου αγώνα και συντονισμού μέχρι τη νίκη. Να παλέψουμε για να ανατραπεί η αντιλαϊκή επίθεση Κυβέρνησης και Ε.Ε.
Να διεκδικήσουμε την άμεση αποκατάσταση των μισθών μας, την ανακατανομή του πλούτου, να πληρώσει επιτέλους το κεφάλαιο τα ελλείμματα, τα χρέη, τους φόρους και τις συντάξεις.
Να διεκδικήσουμε τη γενναία στήριξη όλων των κοινωνικών τομέων και την ανατροπή της πολιτικής του κέρδους και της ανταποδοτικότητας.
